Apartament Anne Marie

Pokręciła głową i zaczynając od prostej i niezbyt głośnej wokalizy wstępnej, zaczęła śpiewać. Przy pierwszej spokojnej zwrotce wstała i podeszła bliżej. Stanęła za nim, opierając się o kanapę i nadal śpiewając. Była nieco zawstydzona, w końcu śpiewała przed swoim dawnym muzycznym guru.

Nie musiał za bardzo skupiać się na grze, palce same pracowały. Wsłuchiwał się w głos Anne. Jak to możliwe, że wcześniej o niej nie słyszałem? - zadawał sobie w myślach to pytanie po raz enty. Nie patrzał na Anne, nie chciał jej przeszkadzać uporczywym gapieniem się. Po prostu zamknął oczy i grał, wsłuchując się w śpiew.

W końcu jakby zapomniała o jego obecności i zaczęła śpiewać odważniej. Gdy zbliżała się już do drugiego refrenu, pokazała nieco większą siłę głosu. Głośno wyśpiewując efren i ostatnie wstawki, odchyliła się nieco do tyłu i zamknęła oczy. Lubiła wczuwać się w piosenki, a w tej zupełnie dała się ponieść. Po dość długiej nucie, zakończyła cichym:
- Take a look at me... now... mmm... - cicho skończyła wibratem mruczanym i uśmiechnęła się lekko.

W pewnym momencie ciarki przeszły mu po plecach. Jej głos był wspaniały. I on się uważał za piosenkarza? Taa, jasne. Piosenka się skończyła. Kurt zakończył ładnie po czym odwrócił się i spojrzał na Anne z podziwem.
- Dziewczyno... skąd tyś wytrzasnęła ten głos? - zrobił przestraszoną minę.
- To było nie z tej ziemi... - dokończył z podziwem.

- Szkoda, że każdy z moich słuchaczy nie jest naćpany. - zaśmiała się i pogłaskała go brutalnie po głowie, czochrając mu nieco włosy.
- Nie jesteś głodny? Albo nie chcesz czegoś do picia? Sądzę, że zostaniesz tutaj na noc to moze chociaż kolację Ci zrobić? - uniosla lekko brwi. Nie był to najlepszy pomysł, szczególnie jeśli ona ma gotować.

- Bez przesady. Słyszę normalnie. A że czasem zdarzy mi się zobaczyć za dużo to już inna sprawa... - mruknął jak skarżące się dziecko i odłożył gitarę na kanapę. Spojrzał mściwie na Anne.
- Mam ja cie poczochrać? - zapytał złowrogim tonem unosząc jedną brew majestatycznie.

- Raczej nie skorzystam. - pokazała mu język jak mała dziewczynka i zaśmiała się cicho, na własne zachowanie. Poczochrała mu znów włosy.
- To co, kolacja pani Royers? - odgarnęła włosy za ucho i uśmiechnęła się do niego.

Szybkim ruchem przestawił gitarę na fotel po czym złapał Anne ręką w pasie. Pociągnął ją w dół na kanapę i zaczął ją czochrać po głowie z o wiele większą zaciętością niż ona.
- Nie daruję! - wysapał nie mogąc powstrzymać śmiechu.
Do czochrania włosów dołączyło wkrótce łaskotanie.

- Kurt! Przestań! Proszę! - zaczęła się śmiać, bo była bardzo wyczulona i podatna na wszelkiego rodzaju łasotki. Dźgnęła go palcem w żebro i jakimś cudem mu się wyrwała i odsunęła na kilka kroków.
- Przeeestań! Już koniec! - powiedziała poprawiając włosy, a właściwie to przeczesała je raz dłonią i odgarnęła za ucho.

Stał na kanapie na kolanach i popierał się rękoma o podłokietnik. Gapił się na Anne z cwanym uśmieszkiem na twarzy. Czasem wyglądał jak szaleniec i tak własnie było w tym momencie. Nagle rzucił się na dziewczynę i razem upadli na podłogę. Umyślnie jednak zrobił tak by Anne upadła na niego i nie poobijała się za bardzo. Za chwilę jednak przygniótł Anne swoim ciałem i zaczął ją łaskotać i śmiać się głośno.

- Kurt! Przestaań! Błagam! - śmiała się dość głośno próbując go z siebie zrzucić. Na prawdę była czuła na łaskotki i często jej znajomi to wykorzystywali gdy ta nie chciała się zgodzić na wspólne wyjścia.
- Proszę! Już nie będę! - zaśmiała się znów.

Dopiero po dłuższej chwili przerwał tortury.
- No. I prawidłowo. - nadal się śmiał.
Uniósł się trochę; musiał podeprzeć się rękoma o podłogę po obu stronach głowy Anne. Zawisł tak na chwilę nad dziewczyną. Zagapił się w jej oczy i złapał chwilową zawiechę.

- Żyjesz? - dźgnęła go palcem w bok brzucha i zaśmiała się cicho. Otarła łzy, które uroniła przez śmiech i jego łaskotki i spojrzała mu w oczy. Uśmiechnęła się do niego i przesunęła dłonią po boku jego brzucha.

Mrugnął dwa razy nadal wpatrując się w oczy Anne swoimi o tęczówkach koloru bezchmurnego nieba. Nie uśmiechał się. Wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał. Dopiero po chwili się ocknął.
- Żyję... chyba. - mruknął i raz dwa się podniósł.
Pomógł wstać dziewczynie i uciekł na taras żeby zapalić papierosa.

- Kurt? Ej, nie na balkon! - miała od razu czarne myśli o jego nauce latania i pobiegła za nim. Złapała go za rękę i pociągęła do środka.
- Chodź do środka, prooszę! - powiedziała błagalnie i mocno trzymała go i ciągnęła w stronę wejścia do apartamentu.