Mieszkanie Doriny M.

j.w

| 1st Street

Ku niemałemu zaskoczeniu ochroniarzy, podróż była krótka i spokojna.
- Skąd oni ich wzięli? Z brygady Antyterrorystycznej? Przecież ja jestem osiemnastolatką, a nie tykającą bombą zegarową, mamo- mówiła rozjuszona do telefonu. Po wyjściu z samochodu chodziła przez chwilę po ulicy, robiąc taką minę, jakby w tej chwili działa jej się krzywda.
- Mamo, ja rozumiem, że Los Angeles to nie Tirana i że... Tak, wiem. Dlatego uważam, że... Mamo?! Tak, każdy się na mnie rzuci, pobije, okradnie, zgwałci i zabije. Nie przeniosłam się do jakiegoś rynsztoka, tylko do bardzo przyzwoitej dzielnicy... Dobra, nie ważne. Muszę kończyć, pa... Tez Cię kocham- zakończyła połączenie. Zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech, by choć trochę się uspokoić. Spojrzała kątem oka na mężczyzn w czarnych garniturach i po cichu jęknęła bezradnie. Weszła do swojego domu... A ochrona za nią
- O nie nie nie... Może będziecie jeszcze spać pod drzwiami? Wyjść! Chcę wypocząć, a nie was oglądać. Do oglądania mam seriale w telewizji i filmy na dvd.- fuknęła, wypychając zdumionych mężczyzn za drzwi. Kiedy już się z nimi uporała, rozejrzała się po mieszkaniu
- Taaaaa...- skomentowała, kiwając głową z aprobatą. Po wstępnych oględzinach jej mieszkanka, postanowiła sprawdzić miękkość łóżka. Walnęła się na nie i zakryła po uszy kołdrą, zasypiając po kilku minutach.