Stadion

Kurt śpiewał bez najmniejszego entuzjazmu. Jakby robił to z przymusu. To samo tyczyło się grania na gitarze. Dziwił się, że mimo wszystko, jego występ podoba się ludziom Naiwniacy... Usłyszał nagle czyjeś wołanie zza sceny. Odwrócił głowę. Menadżer coś do niego krzyczał, to było coś w rodzaju reprymendy. Zanim piosenka się skończyła, Kurt zrzucił z siebie gitarę i zniknął za kulisami. Jake i Dave nadal grali co musieli.

- Ha ha - mruknął z jego standardowym sarkastycznym uśmieszkiem na twarzy. Odwrócił się zdezorientowany, słysząc dochodzący z niedaleka znajomy głos. Cindy. Zacisnął mocno szczękę i sapnął wkurzony. Jej obecność spuściła z niego powietrze, niczym szpilka z przekłutego balona. - Ty ją znasz!? - spytał oburzony Effy, na tyle cicho, by nikt inny ich nie usłyszał.

Zmarszczyła nieco czoło kiedy Kurt zszedł ze sceny. Rozejrzała się i ruszyła w strone kulis, jednak zatrzymali ją ochroniarze.
- Jestem piosenkarkę, mogę wejść? Też... zaśpiewać? - skrzywiła się lekko mając nadzieję, że dwóch osiłków po prostu jej uwierzy.

Pakerzy 2mx2m nie zamierzali nikogo wpuszczać na scenę. Zmierzyli Anne surowym spojrzeniem i widząc jej mało gwiazdorskie ubranie po prostu jej nie uwierzyli.
- Uciekaj stąd, mała. Ten wariat jeszcze cię pogryzie. - mruknął jeden z ochroniarzy niskim głosem.
Tymczasem za kulisami Kurt pobiegł do małego pokoju należącego do zespołu The Intruders, wciągnął małą kreskę hery i ruszył z powrotem na scenę. Piosenka dawno dobiegła końca. Kurt stanął przed mikrofonem, sięgnął po gitarę i przetarł nos dłonią. Teraz miał ochotę grać całą noc. Nachylił się do mikrofonu.
- Wybaczcie, problemy techniczne. - uśmiechnął się półgębkiem.
- Teraz wykonamy pierwszy kawałek z naszej nowej płyty. - poinformował trochę cicho w międzyczasie brzdąkając coś na gitarze.

//mieszkanie Jareda

Pospiesznie wysiadł z taksówki i stanął w wejściu na stadion przyglądając się scenie. Przez chwilę słuchał muzyki. Chwilkę później już siedział na trybunach.

- Uważaj żebym ja nie pogryzła Ciebie. - zmierzyła wzrokiem ochroniarza i odwróciła się słysząc głos Kurta.
- Jasne... wziął. - westchnęła. Teraz niemal bezbłędnie rozpoznawała kiedy brał. Nagła poprawia humoru, potarł nos. Westchnęła i wróciła do swojego miejsca po torebkę. Zawiesiła ją na ramieniu i rusyzła w stornę wyjścia.

Gustav napisał:

- Ha ha - mruknął z jego standardowym sarkastycznym uśmieszkiem na twarzy. Odwrócił się zdezorientowany, słysząc dochodzący z niedaleka znajomy głos. Cindy. Zacisnął mocno szczękę i sapnął wkurzony. Jej obecność spuściła z niego powietrze, niczym szpilka z przekłutego balona. - Ty ją znasz!? - spytał oburzony Effy, na tyle cicho, by nikt inny ich nie usłyszał.

Walnęła go łokciem w bok i sama się zaśmiała, bo już nie mogła się nie roześmiać.obejrzała się słysząc znajomy głos.
-Cześć Ci-odpowiedziała dziewczynie machając jej.
spojrzała na Gusia jakby spadł z księżyca.
-przecież pracujemy dla jednego magazynu-powiedziała wywracając oczyma i czując, że nadchodzi burza

- Dla jednej gazety!? - zbulwersował się. - Myślałem, że piszesz dla ambitniejszych magazynów - wypomniał jej zdeczka nadąsany. Nie podobało mu się, że Effy pracowała dla takiego szmatławca, który opublikował o nim bezwstydny artykuł. To, że była dziennikarką mógł znieść, ale to? To było jak policzek. Jak kubeł zimnej wody.

Teraz to on ją swoimi słowami ugodził. zamilkła więc obrażona.
-właściwe, to pisze dla wielu gazet-powiedziała naburmuszonym tonem.
zapatrzyła się na koncert, czy jej się zdawało, czy kurt miał nagle lepszy humor?

Zmarszczył brwi i zacisnął usta w wąską linię. Nie rozumiał kobiet. Poprawka. W ogóle ich nie rozumiał! Za co ona się do cholery obraziła!? To on powinien być na nią zły, a nie ona na niego. Zawsze był kąsliwy i zbytnio to jej nie przeszkadzało - bynajmniej takie miał wrazenie - a teraz nagle zrobiła się fochliwa? Odwrócił wzrok w kierunku sceny.

No bo faceci tak mają, że urażają kobiety, nawet o tym nie wiedząc.
więc i ona siedziała z obrażoną miną i dłońmi złożonymi na klatce piersiowej nie odzywając się.
zmieniła nogi i założyła lewą na prawą.
Westchnęła i wywróciła oczyma, ale się nie odezwała.

- Ta. Masz rację... - skrzyżował ręce na piersi. - Nie zagaduj mnie aż tak bardzo, bo chce choć trochę usłyszeć muzykę - mówił sarkastycznie sam do siebie.

Spojrzała na niego z spojrzeniem mówiącym "to słuchaj"
i znów odwróciła wzrok.
nie miała zamiaru się do niego odzywać póki nie przeprosi.
i nie ważne, że nie wiedział za co.

- Błagam, nie musisz aż tak zwracać na siebie mojej uwagi - mówił dalej. - Pomyśl, czułe słówka naprawdę czynią cuda.

jej usta lekko zadrgały w uśmiechu. ale jakoś się powstrzymała.
ona był po prostu niemożliwy!
pokręciła lekko głową i znów spoglądała na scenę.