1st Street

Dogonił ją, wyrównując z nią krok.
- A kto właśnie przede mną ucieka, co?

Prychnęła niczym rozjuszona kotka.
-ja uciekam?
Zatrzymała się i dźgnęła go palcem w klatkę piersiową.
-ja?
Spytała raz jeszcze
-nie powiem, kto próbował pierwszy.
odwróciła się i znów szła przed siebie.,

Wypiął pierś, kiedy dźgnęła go palcem, poczym pochylił się się nad nią i powiedział:
- Chęć ucieczki, a ucieknięcie to chyba duża różnica, prawda? - spytał.

odwróciła głowę i spojrzała na niego nie przestając iść.
-wmawiaj sobie tak dalej
powiedziała znów patrząc na drogę przed soba.

- Jako jedyny nic w tym towarzystwie sobie nie wmawiam - warknął.

Zaśmiała się gorzko
-ty jesteś jedynym który sobie ciągle coś wmawia.
powiedziała znów sie zatrzymując, przy każdym słowie dźgając go w klatkę.
-wmawiasz sobie, że jesteś przystojny. Wmawiasz sobie, że jesteś mądry. Wmawiasz sobie, że wszytko zalezy od ciebie. i co najważniejsze nigdy nie masz racji, ale na przekór wmawiasz sobie że ją masz.
powiedziała wracając do maszerowania przed siebie

Słuchał jej w milczeniu, co jakiś czas lekceważaco przytakując.
- Ta, jasne! - prychnął. - I wmawiam sobie jeszcze, że cie to obchodzi! I, że krzyczysz na mnie na środku ulicy! I że pada ten pieprzony deszcz! Wszystko to sobie wmawiam! - warknął.

Zatrzymała się.
Najpierw rzuciła w niego wszystkim co trzymała.
-mam cie cholernie dość.
krzyknęła na całą ulice.
Tak krzyczała.
Ludzie oglądali się na nich jak na parę idiotów.
I tak, padał deszcz. Była cała mokra.

W ostatniej chwili złapał rzuconą w niego niewielką torbę.
Spojrzał na Effy z urazą, wciąż zaciskając szczękę. Rzucił szmaciany przedmiot na chodnik.
Nie obchodziło go co się z nim stanie.
Podszedł do dziewczyny jeszcze bliżej, poczym się nad nią pochylił.
- Więc co tutaj jeszcze robisz?- spytał, choć nie miał tego na myśli. Z jego opadniętych na czoło mokrych włosów kapały kropelki wody, a na jego twarzy malował się gniew wymieszany z jakimś innym niezidentyfikowanym uczuciem.

Zaśmiała się gorzko.
-chciałam ci tylko przypomnieć, że to ty, idziesz za mną krok w krok.
powiedziała odwracając się na pięcie i ruszając dalej przed siebie.
Musiała odejść od niego, jak najszybciej. To podpowiadał jej rozum, serce ciągnęło chyba w drugą stronę. Miała gdzieś, co się stanie z torbą w której miała wszytko. Kluczyki, dokumenty. Po prostu szła przed siebie a deszcz coraz bardziej się nasilał.

- To chyba o czymś świadczy, prawda!? - krzyknął w odpowiedzi.
Patrzył to na torbę, to na oddalającą się Effy. Nie czekając zbyt długo zwinnym ruchem złapał pasek i poszedł dogonić dziewczynę.

Zebrała mokre włosy i przerzuciła je przez jedno ramię.
-hm..-mruknęła udając że się zastanawia.-może to, że jesteś jakimś psychodelicznym prześladowcą?
Spytała z duża ironią sarkazmu i ironii w głosie.

- A może z jakiegoś innego powodu, którego oboje nie chcemy przyjąć do świadomości, co!? - spytał ją retorycznie.

Znów się zatrzymała.
-nie Gustav, nie ma żadnego my.
spoglądając na niego uważnie.
-zawsze jesteś TY i ktoś. Więc może jest coś, czego ty nie chcesz przyjąć do świadomości,.

Powiedziała coś czego napewno nie chciał od niej usłyszeć. Zabolało.
Pokręcił nieznacznie głową.
- Ale jesteś ty i ja! Ja i ty! - warknął. - I nie tylko ja nie mogę się z tym pogodzić!